Stichting Seksueel Kindermisbruik Instellingen Pleeggezinnen

Oproep Nellie Krab, "Vliet en Burgh" in Voorburg

Beste lezers,

mede door het krantenartikel van woensdag 30 november 2016 over geweld in internaten en pleegzorg is mijn moeder Nellie Krab (getrouwde naam van Driel) geboren 20 juni 1948 op zoek naar mede kinderen in het internaat “Vliet en Burgh" in Voorburg.

Ze is op zoek naar ene Corrie/Connie en Pauline van Berg. Ze weet verder geen namen meer van kinderen in die tijd, ook geen achternamen.
Wie herkent zichzelf op de foto’s? Wie heeft er in het tehuis gezeten anno 1953 , 1954/1955 of later

Ze heeft ook in pleeggezinnen gezeten in Putten en in Ommen

Wie kan haar helpen?

Mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Levensverhaal van Rini

Weeshuis en pleeggezin

Mijn naam is Rini kalf, eind jaren ‘30 geboren in Den Haag als één van de vier kinderen van een prostituee. Men vond in die tijd dat een vrouw met een dergelijk oneerbaar beroep, niet voor kinderen zou moeten zorgen. Toen ik drie jaar oud was, werd ik dan ook van de ene op de andere dag in een weeshuis geplaatst. Een traumatische ervaring. De nonnen die in het weeshuis voor ons moesten zorgen, waren niet zachtzinnig of liefdevol. Voor elke ongehoorzaamheid ging de stok er genadeloos over. En regelmatig werd ik in een teil met ijskoud water gedompeld en vastgehouden tot ik bijna stikte. Daarna mocht ik op adem komen, naakt in een speciaal strafhoekje.
Mijn moeder kwam me in die tijd regelmatig opzoeken. Dat waren de lichtpuntjes. Ik was de enige die bezoek kreeg van een moeder. Het speelgoed dat ze af en toe voor me meenam, moest ik dan ook altijd met de andere kinderen delen. Dat maakte mij een beetje bijzonder. En ook een beetje trots.
Toen de dag kwam dat ik hoorde dat ik naar een pleeggezin mocht, was ik in extase, ik stond te juichen op een tafel. Pleeggezinnen kregen echter geld voor het opvangen van weeskinderen, terwijl ze er ondertussen een goedkope arbeidskracht bij hadden. Liefde voor de kinderen kwam er eigenlijk niet aan te pas. Ik ging naar een boerderij in Schijndel. Daar konden ze me goed gebruiken. De boer zelf was vriendelijk en zachtaardig. We deden spelletjes en hij haalde grapjes met ons uit. Helaas was hij als veehandelaar veel van huis. Het runnen van het bedrijf liet hij aan zijn vrouw en twee volwassen kinderen over. Zij gedroegen zich als beulen. Ze lieten me slapen tussen de koeien, zonder dekens en zonder matras. Ratten staarden me ’s nachts aan. Voor dag en dauw moest ik aan het werk. Om de ergste honger te stillen, stal ik af en toe een ei uit het kippenhok. Mevrouw bevoelde daarom ‘s avonds laat elke kip. Ze kon voelen of er een ei in zat. Zo wist ze precies hoeveel eieren er moesten zijn. Als ze een ei miste, kon ik een flink pak slaag tegemoet zien.
Katholieke gewoonten werden in het pleeggezin fanatiek in ere gehouden. ’s Avonds moest ik naakt knielen, met mijn armen boven mijn hoofd. Ik moest dan een boek vasthouden met een fles erop en dan de rozenkrans bidden. Als die fles viel, dan trokken ze me aan m’n oren omhoog. Tot bloedens toe.
Ik plaste nog regelmatig in mijn bed. Dat zouden de kinderen van het pleeggezin mij wel afleren. Ze bonden een touw om mijn lijf en trokken me door de vijver van de ene kant naar de andere. Ze hielden er pas mee op toen ik zo goed als bewusteloos was. Toen ik nog een keer in bed plaste bonden ze mijn plasser dicht met een elastiek. De pijn was nauwelijks te verdragen. De volgende ochtend ving de boerin mijn urine op en liet het me opdrinken.

School

Als ik het minder druk was op de boerderij en ik niet hoefde te werken dan ging ik naar school. Als ik mijn huiswerk niet had gemaakt, moest ik naast de lessenaar gaan staan tot de meester kwam. Hij liet een liniaal achter in mijn broek glijden. Ik moest dan naar het toilet gaan en wachten tot hij kwam. Dan dwong hij mij mijn broek uit te trekken en over de wc te gaan hangen. Hij sloeg dan met de liniaal. Ik schreeuwde en huilde, maar hij propte slechts een zakdoek in mijn mond. Als hij klaar was en mijn billen vuurrood zagen, wreef hij er zachtjes zalf over en nam tegelijk ook de voorkant mee. Ik mocht er natuurlijk met niemand over praten.... En zo leerde ik langzaam aan om de wereld om me heen te wantrouwen.

Tweede en derde pleeggezin

Na bijna twee jaar werd ik overgeplaatst naar een ander pleeggezin in Schijndel. Ik moest daar harder werken dan ooit. Varkens verzorgen, koeien melken, gier uitrijden, hooien, kippen vangen, het ging de hele lange dag door. Ik werkte zestig of zeventig uur per week. Kreeg veel slaag en weinig eten. Ik at wat het gezin overhield, of ik moest restjes zoeken uit de vracht voor de schillenboer. Voor straf moest ik vaak in de stinkende gierkelder staan. Gelukkig woonden er goede mensen naast dit pleeggezin. Ik zocht en vond vaak troost bij de buurvrouw. Zij was ook degene die de politie belde toen ik weer eens grof mishandeld was omdat ik een melkbus met verse melk van mijn fiets had laten vallen. De politie schakelde de kinderbescherming in. Ik werd opnieuw overgeplaatst.

Vanuit Schijndel kwam ik terecht bij een familie in Nuenen. Daar ben ik bijna 4 jaar geweest. Het ging in het begin echt beter. Het gezin had twee kleine meisjes, dat vond ik leuk, daar speelde ik wel mee. Ik kon me af en toe echt ontspannen. Het was een grote boerderij waar ook wel 7 of 8 knechten werkten. Helaas kreeg de moeder van het gezin borstkanker. Dat wierp een enorme schaduw over het gezin, die een weerslag had op de relatie tussen mij en hen. Ik werd weer gereduceerd tot personeel. Neemt niet weg dat ik in dit gezin de beste tijd heb gehad.

Geld voor een pilsje

In de loop der jaren, toen ik een jaar of 14 was, zocht ik ook af en toe mijn vader op. Dan poetste ik zijn motor en daar kreeg ik dan wat geld voor. Met dat geld gingen we naar het café van mijn moeder. Dronken mensen en publieke vrouwen waren voor mij als kind de normaalste zaak van de wereld. Ik lustte inmiddels zelf ook wel een pilsje.

Bij de Kruisvaders

Op mijn zeventiende kwam ik terecht bij de Kruisvaders van Sint Jan in Rijswijk. De broeders waren smeerlappen die hun handen niet thuis konden houden. Zij hadden regelmatig seks met de jongens die aan hun zorgen waren toevertrouwd. Maar niemand durfde iets te zeggen. Want eigenlijk leidde elke straf die we van de broeders kregen tot seksuele handelingen. We moesten bij wijze van opvoeding soms urenlang naakt op een opklapbankje zitten. Eén van de broeders kwam dan ’s avonds zeggen dat we van het bankje af mochten. Het slachtoffer moest dan op zijn schoot zitten en werd betast. Toen ik iets ouder was ging ik naar de fraters in de retraite. Zij deden echt walgelijke dingen met mij, ondertussen liefkozend zeggend dat ik een lieve jongen was. Zij wasten ook dagelijks onze geslachtsdelen en wij moesten die van hen wassen. Het was afschuwelijk maar we zeiden niks.
Drank
Langzaam maar zeker ontdekte ik de verdovende werking van drank. Dat begon eigenlijk al toen ik als jochie van 14 meeging naar de kroeg waar mijn moeder werkte en het werd erger naar mate ik ouder werd.
Mijn broers hebben op een gegeven moment geregeld dat ik naar Brabant kon. Ik kon daar inwonen op een boerderij en ondertussen een normale baan hebben. Twee jaar later woonde ik zelfstandig en was ik een paar jaar molenaar. Het een relatief goede tijd. Ik ging dansen en biljarten. Maar ik had altijd alcohol nodig om te kunnen genieten.
In de tijd dat ik mijn eerste vrouw leerde kennen, ik was toen 21 jaar, had ik een baan in de bouw. Ik had een passie voor Rock ’n Roll. Ik gaf zelfs dansles. Mijn toenmalige vrouw deelde mijn passie. We waren gelukkig, maar ik had er steeds meer drank bij nodig. Alcohol om te voorkomen dat mijn herinneringen mijn leven verpestten. Ik had toen niet door dat dat al lang verpest was.
We kregen vier kinderen, vier zonen. Zowaar, we leken wel een normaal gezin. In vakanties naar de camping met een grote caravan. Ik ging vissen en spaarde luciferdoosjes en sigarenbandjes. Alcoholisme kostte me uiteindelijk mijn huwelijk. Mijn vrouw en vier zonen verdwenen uit mijn leven. Of ik uit dat van hen: ik kreeg van de rechter een huisontzegging en een straatverbod.

Doorgaan

Na een therapie van jaren heb ik geleerd zonder alcohol door te gaan. Dat lukt. Maar ik lever nog steeds een constant gevecht met mijn herinneringen. Ik kom niet los van de vraag ‘waarom?’. Waarom doen mensen een kind dit aan? Waarom overkomt dit mij? Ik kan het geen moment vergeten. Dat heeft me ook mijn tweede huwelijk gekost. De meningsverschillen gingen vaak over de opvoeding van onze zoon. Maar was ik eigenlijk wel in staat om een kind op te voeden? Zonder voorbeeld? Zonder liefde? Ik vermoed van niet.
Na de scheiding - we wonen dus apart - is het wel goed gekomen tussen mijn ex-vrouw en mij. Ik ben daar erg dankbaar voor. Ook vind ik het fijn dat ik weer contact heb met mijn oudste broer. Ik zie hem wekelijks.

Stop het zwijgen

Voor de ellende in mijn jeugd heb ik erkenning gekregen en schadevergoeding. Maar het pijnlijden is niet gestopt. Terugkijkend op mijn leven kan ik alleen maar denken aan wat ik allemaal ben kwijtgeraakt. Mijn jongens en mijn kleinkinderen. Ik zie hen helaas niet opgroeien. Het contact is al lang verbroken.
Ik hoop met dit verhaal te bereiken dat mensen hun ogen openen voor kindermishandeling en seksueel misbruik. En er iets mee doen als er signalen zijn. Ik hoop dat slachtoffers zelf ook hun mond open doen. Dit mag zo niet doorgaan. Stop het zwijgen! Voor mij is het te laat, doe het dan voor anderen. Want misbruik verjaart niet.

Voorlopig geen verlenging subsidie SKIP

In bijgaande brief kunt u lezen dat VWS verdere subsidie afwijst aan SKIP en slachtoffers in de richting van SHN stuurt.

We hebben overleg gehad met SHN hierover. SHN is van mening dat SKIP financiële middelen dient te ontvangen de komende twee jaar en zal dat bespreken met VWS.

Het bestuur van SKIP heeft ook met de commissie De Winter en met Jeugdzorg Nederland overleg gevoerd. 

We houden jullie op de hoogte.

Bestuur SKIP

Lees hier de brief!